Een team van Amerikaanse en Canadese wetenschappers heeft een nieuwe, betrouwbare methode ontwikkeld voor het opsporen van autoantistoffen tegen adrenerge receptoren. Met behulp van deze test toonden ze aan dat de meerderheid van de onderzochte POTS-patiënten inderdaad verhoogde bloedwaarden van dergelijke auto-antistoffen vertoond. Bovendien kan de nieuwe test op termijn commercieel gebruikt worden. Op die manier kan elke POTS patiënt ter wereld getest worden voor dergelijke autoantistoffen.
Het onderzoek werd georganiseerd en gesponsord door Dysautonomia International.
Adrenerge receptoren?
Posturaal Orthostatisch Tachycardie Syndroom (POTS) is een vorm van dysautonomie, oftwel, een aandoening van het autonoom zenuwstelsel. Het autonoom zenuwstelsel bestaat uit zenuwcellen die met elkaar en met hun omgeving communiceren. Hiervoor gebruiken de cellen een ingenieus systeem waarbij ze bepaalde stoffen uit hun omgeving kunnen opmerken en hun activiteit hierop afstemmen.
Je kan het hele systeem vergelijken met sleutelgaten in de cel. De signaalstoffen – neurotransmitters genoemd – die de zenuwcel in actie doen schieten zijn de sleutels. Elk soort neurotransmitter heeft een eigen vorm. Wanneer de sleutel in het slot past, weet de zenuwcel dat er actie gevraagd wordt.
Neurotransmitters
De sleutels die het hele systeem in gang kunnen zetten heten dus neurotransmitters. Het zijn stoffen zoals acetylcholine, adrenaline, noradrenaline, enzovoort. Ze worden geproduceerd door bijvoorbeeld klieren, organen, en ook door de zenuwcellen zelf. Hun doel is het zenuwstelsel te informeren dat er actie nodig is.
Wanneer er bijvoorbeeld plots een leeuw voor je staat, zal je lichaam plots veel adrenaline produceren. Die adrenaline komt vrij in je bloedbaan en bereikt de receptoren van het autonoom zenuwstelsel. Sommige van die receptoren zijn gemaakt op maat van adrenaline. Wanneer die adrenalinesleuteltjes in het receptorslot van de cel passen, zorgt de zenuwcel voor actie. Die zenuwcellen doen je hart wat sneller kloppen, ze doen je een beetje harder zweten, en ze zorgen dat je spieren zich aanspannen. Zo is je lijf helemaal klaar om weg te rennen!
Auto-antistoffen
Het immuunsysteem is de waakhond van je lichaam. Zodra het een schadelijke stof opmerkt, produceert het antistoffen die de indringer opruimen. Zo zorgt het ervoor dat de meeste virussen, bacteriën en bijvoorbeeld beschadigd weefsel opgeruimd worden, nog voor ze je ziek kunnen maken.
Maar bij sommige mensen slaat het immuunsysteem op hol en produceert het auto-antistoffen. Zo’n auto-antistof valt ten onrechte gezond celweefsel aan. Wanneer dat aangevallen celweefsel cruciaal is voor de goede werking van je lichaam, dan krijg je hierdoor allerlei klachten. In dat geval spreken we van een auto-immuunaandoening.
Autoantistoffen tegen adrenerge receptoren
Studies toonden eerder al autoantistoffen tegen adrenerge receptoren aan bij een meerderheid van POTS patiënten (zie bv. hier en hier). Adrenerge receptoren zijn receptoren wiens sleutelgat gemaakt is voor adrenaline en noradrenaline. In het geval van POTS gaat het dan vooral over de alfa 1 receptoren, die dienen voor het vernauwen of verbreden van de aderen en over beta 1 receptoren die onder andere de snelheid van het hartritme regelen.
De gevonden autoantistoffen tasten die receptoren aan. Hierdoor wordt het sleutelgat te nauw of te breed. Daardoor passen de juiste sleutels niet meer goed in het slot, of passen er ook niet geschikte sleutels in het slot. De zenuwcel reageert dan dus niet meer correct op signalen die door het lichaam worden uitgezonden. In het concrete geval van POTS slaat het hart te snel, en blijven de aderen te wijd, waardoor het bloed niet meer omhoog gestuwd wordt maar in de benen en buik blijft hangen.
Detectie van auto-antistoffen
“Als die autoantistoffen zoveel klachten kunnen verklaren, waarom wordt dan niet elke POTS patiënt hierop getest?”, vraag je je ongetwijfeld af. Wel, tot voor kort was de detectie van die autoantistoffen niet eenvoudig. De gebruikelijke tests voor autoimmuunaandoeningen (ELISA-tests) kunnen maar een zeer beperkt aantal soorten autoantistoffen detecteren. Voor autoantistoffen tegen adrenerge receptoren zijn ze helaas niet geschikt. De enige manier om de autoantistoffen te vinden was een heel dure, arbeidsintensieve methode die niet geschikt was voor grootschalige of commerciële toepassing.
Nieuwe test
Maar daar komt binnenkort misschien verandering in. Onderzoekers uit Canada en de Verenigde Staten slaagden er namelijk in om een betrouwbare en gemakkelijk uitvoerbare test te ontwikkelen voor de detectie van autoantistoffen tegen adrenerge receptoren.
Adrenaline en noradrenaline
Tijdens het ontwikkelen van hun test stootten ze op een onverwachte bevinding: Adrenaline en noradrenaline werden tot dan toe beschouwd als zeer onstabiele stoffen, die zeer snel uit een bloedstaal verdwenen. Dat is belangrijk, want bij tests voor adrenerge autoantistoffen kan de aanwezigheid van adrenaline en noradrenaline vals positieve resultaten veroorzaken. Uit de test blijkt dan dat de autoantistoffen aanwezig zijn, terwijl ze er in werkelijkheid niet zijn.
Bij eerder onderzoek werden de bloedstalen daarom een eindje aan de kant gelegd vooraleer onderzocht werd of er autoantistoffen in aanwezig waren. De onderzoekers ontdekten nu echter dat er in sommige oude bloedstalen tòch nog adrenaline en noradrenaline aanwezig was.
We weten dat POTS patiënten meer adrenaline en noradrenaline in het bloed hebben dan gezonde personen. De vrees ontstond dan ook dat de positieve testresultaten voor adrenerge autoantistoffen in eerdere studies misschien vals positieven waren, veroorzaakt door die hogere concentraties aan adrenaline en noradrenaline, en niet door de effectieve aanwezigheid van autoantistoffen.
Bloedstalen opschonen
Voor de nieuwe testmethode moest alle adrenaline en noradrenaline dus uit de bloedstalen worden verwijderd zonder de autoantistoffen te beschadigen. Ook daarvoor ontwikkelden de onderzoekers een nieuwe methode. Hoe dat precies werkt zou ons te ver leiden, maar het is wetenschappelijk gezien een belangrijke vondst, die ook gebruikt kan worden voor onderzoek naar adrenerge autoantistoffen bij andere aandoeningen zoals bijvoorbeeld astma, allergieën en bepaalde hartritmestoornissen.
Toch meer autoantistoffen
Na het opschonen van de bloedstalen van 33 POTS patiënten en 57 gezonde controleproefpersonen werd opnieuw gezocht naar autoantistoffen tegen adrenerge receptoren. Die test bevestigde toch wat eerder werd gevonden: POTS patiënten hebben vaker autoantistoffen tegen adrenerge receptoren dan hun gezonde collega’s. Bij 22% van de patiënten werden alfa1 antistoffen gevonden, en bij 52% antistoffen tegen beta 1 receptoren. Bij de gezonde proefpersonen werden ze maar bij respectievelijk 4% en 2% aangetroffen.
Hoewel we nog steeds niet weten hoe de autoantistoffen tegen autonome receptoren ontstaan, of wat hun rol precies is, bevestigt deze studie dat ze mogelijk een deel van de symptomen bij POTS kunnen verklaren. Bovendien werden eerder ook auto-antistoffen tegen andere types receptoren ontdekt. Ook deze konden in direct verband gebracht worden met de symptomen bij POTS.
Besluit
Samengevat bevestigt deze studie de eerdere bevindingen over de aanwezigheid van autoantistoffen tegen adrenerge receptoren bij POTS, en introduceert ze een nieuwe methode voor de opsporing van autoantistoffen tegen adrenerge receptoren.
Die nieuw ontwikkelde methode is – in tegenstelling tot bestaande tests – eenvoudig, goedkoop en betrouwbaar. Ze kan dus de basis vormen voor de ontwikkeling van een commerciële test die voor alle patiënten beschikbaar zou kunnen gemaakt worden. Een commercieel beschikbare test zou de diagnose van POTS en de zoektocht naar onderliggende oorzaken heel erg vergemakkelijken.
Alweer een belangrijke wetenschappelijke stap vooruit dus!
Het volledige artikel kan je hier lezen.
Dit is POTS 
3 maanden geleden had ik nog nooit gehoord van POTS, tot ik via internet met iemand in contact kwam waar ik nu een beginnende bloeiende relatie mee heb. Zij
met een toepasselijke bijnaam Potsie is 35 jaar en kreeg 8 jaar geleden uit het niets ernstige klachten waar vele artsen geen antwoord op hadden… na een tijdje belde haar huisart op met het nieuws dat hij ontdekt had wat er aan de hand was. Haar dokter vertelde dat hij een naam heeft gevonden en het was POTS. Van een meid die vol in het leven stond en er graag op uit ging de natuur in om te vissen, jagen en lange afstanden af te leggen in de wildernis. Helaas woon ik in Nederland en zij woond in Canada.
Toen ze mij haar verhaal vertelde was ze bang dat ik in de steek liet, echter ik ben dingen gaan opzoeken en haar er van overtuigd dat ik haar niet alleen laat zitten. Echte liefde zit namelijk niet in wat ze niet kan maar wat ze wel kan, heer persoonlijkheid is vele malen meer waard dan wat ze niet kan.
Over 2 maanden ga ik haar eindelijk opzoeken en hoop daar veel leuke dingen te gaan doen samen met haar, ik ben een persoon die denkt in mogelijkheden en zal er ook alles aan doen om de dingen die ze niet meer kan en waar ze zo van hield weer mogelijk te maken. Mijn motto is ook zeg nooit nooit, leef en geniet van alle kleine dingen die je gelukkig maakt in het leven.
En zij maakt mij gelukkig en ik haar, ik zou best wel willen om ons verhaal hier te delen en iemand anders inspiratie te geven om er ook iets moois van ondanks POTS.